Milenko Buiša je imao raznolike tematske preokupacije tokom svog dugog stvaralačkog rada. Slikao je mrtvu prirodu, pejzaže, portrete, ali su konji ostali njegova najveća ljubav i njegov najveći umetnički izazov. Iz te ljubavi izrodio se čitav tematski krug slika, koje Buiša ovom prilikom prvi put pokazuje javnosti.
Izložbu će otvoriti književnik Uglješa Raičević, a somborski tamburaši će posebno dočarati duh ovog vojvođanskog grada.
BIO:
Milenko Buiša je rođen 1946. godine u Sivcu. Posle završene osnovne škole upisuje Srednju umetničku školu u Herceg Novom i završava kao poslednja generacija 1966.godine.
1969.god. završava VPŠ u Novom Sadu. 1981.god. diplomirao Akademiju likovnih umetnosti u Novom Sadu, odsek vajarstvo u klasi profesora Jovana Soldatovića .
Trenutno je zaposlen kao urednik likovnih programa u Galeriji KC „Laza Kostić“ u Somboru.Učesnik je mnogobrojnih likovnih kolonija. Dobitnik je nekoliko nagrada i priznanja.
Samostalne izložbe: Sivac (1968), Đakovo (1970), Sombor (1978), Osijek (1986), Vukovar (1992), Tara-Bajina Bašta (2007), Sombor, Vrbas, Kula, Srbobran, Apatin, Kragujevac.
Kolektivne izložbe: Sivac, Vrbas, Kula, Sombor, Novi Sad, Beograd, Baja, Perast, Herceg Novi, Pljevlja, Beli Manastir, Osijek, Vukovar, Đakovo, Kolut, Bajina Bašta ...
- Moji preci su bili kolonisti iz Crne Gore i doselili su se u vojvođansko selo blizu Sombora. Držali su konje, a ja sam kao mali pomagao, brinuo o konjima i tako ih zavoleo. Kasnije sam pratio trke i rad somborskog Konjičkog kluba. Sa druge strane, konj mi je bio veliki izazov u profesionalnom smislu jer je njegova figura teška za crtanje kao i figura čoveka. Od starih Grka, preko Leonarda pa naovamo, nema slikara koji se nije bavio konjima. Pored lepote figure konja i snage, posebno me fascinira brzina njihova. Konj je i dan danas merilo brzine“ – kaže Milenko Buiša.
Istoričar umetnosti Zdravko Vučinić ističe da se „Buiša ne bavi faktografskim odlikama datog motiva, iako je u njemu prikriven izvestan stepen realnosti, već njegovom posve slobodnom interpretacijom“.
- Viđeno pretače u domen lake, spontane opservacije koju prati vid kontrolisanog ali snažno uspostavljenog, gestualnog zamaha. U mnoštvu asocijtivno sučeljenih naznaka jedva se naziru obrisi konja i jahača – objašnjava Vućinić.
