Kuća kralja Petra, ustanova kulture GO Savski venac, poziva Vas na otvaranje 21. Bijenala tapiserije - Beograd 2014, u utorak, 23. septembra 2014. godine, 19 časova. Izložba će biti otvorena do 7. oktobra 2014, godine. Ulaz je slobodan. Tapiserija kao ogledalo istorije i civilizacije vodi dijalog između tradicije i inovacije, kontinuiteta i preobražaja, umetničkog iskustva i istorijske refleksije.
U savremenoj umetničkoj praksi razlikuje se nekoliko pristupa ovom tekstilnom mediju: 1) tradicionalan sistem oblikovanja tapiserije, 2) instalacije, intermedijalna umetnička dela projektovana kao prostorne, trodimenzionalne konstrukcije, 3) artefakti preuzeti kao redi-mejd iz sveta neumetničkih materijala, 4) audio-video projekti, performansi, kompjuterske instalacije. Tapiserije, tekstilni objekti, instalacije, video prezentacije, performansi imaju intelektualni karakter po kome se zna da umetnik pripada sadašnjoj umetnosti i novoj modernosti. Raznolike medijske prezentacije preispituju granice tapiserije, odnosno tekstila kao medija pri čemu se ostvaruju mogućnosti različitih narativa, kontinuiteta i preobražaja, umetničkih iskustava i istorijske refleksije.
Tapiserija u Srbiji je inovativna umetnička praksa druge polovine 20. veka. Na ubrzan razvoj i afirmaciju ove umetničke discipline uticale su samostalne umetničke ekspozicije, sistem specijalizovanih službi kao što su kolektivne izložbe u zemlji i inostranstvu, a potom Akademija primenjenih umetnosti u Beogradu, Muzej primenjene umetnosti, ULUPUDS, Radionica za izradu tapiserije ''Atelje 61'' iz Novog Sada, izložba Bijenale tapiserije-Beograd.
Ranu fazu nastanka tapiserije u Srbiji obeležava stilska orijentisanost ka slikarstvu i tradicionalnom narodnom stvaralaštvu. Do sredine 70-tih godina, dominantne su zidne tapiserije ograničene logikom tkanja i kontrolisane razbojem. Tih godina istražuju se novi materijali, tehnike i struktura tapiserije, a tekstilni vokabular se dopunjuje novim terminološkim odrednicama. Sa pojavom instalacija i tekstilnih objekata, tapiserija se odvaja od zidne podloge.
80-tih godina je proširen programski repertoar, uvedeni su novi materijali i tehnike u duhu postmodernizma, ustanovljena je nova praksa upotrebe vanumetničkih materijala po sistemu redi-mejd-a, što je uslovilo pojavu alternativne, uslovno rečeno, tapiserije. Zapravo, programska koncepcija tapiserije 80-tih usmerena je u pravcu intermedijalnosti pri čemu je zastupljena strategija izrade tapiserija van definisane zidne površine, bez razboja, a namesto klasičnog programa ponuđen je alternativni projekat umetnosti tekstila.
Devedesetih godina 20. veka, prevladavaju težnje umetnika ka dekonstrukciji, reciklaži, eklektici, aproprijaciji i tendenciji delovanja u pravcu interdisciplinarnih ostvarenja.
Prva dekada 21. veka relativizuje medijske granice, razvija forme art objekata i instalacija. Prisustvo tradicije i dekonstrukcije etno vrednosti sintetizuju stavove umetnika o strategiji povezivanja, citiranja, kolažiranja starih sa novim vrednostima, kao i sa predmetima iz svakodnevnog okruženja. Povezani u nove umetničke forme, ovi predmeti kulture čine skladišta simboličkih značenja i novu dijalektiku odnosa života i umetnosti, alternativnu verziju realnosti. Program nove umetničke prakse osim naslanjanja na tradiciju uspostavlja dijalog sa vremenom u kome živi i pojavu novog talasa koji digitalizuje medij i uvodi ga u virtuelnu realnost. Zapravo, postupkom simulacije, tapiserija gubi ranije značenje i funkciju dekorativne i svrsishodne umetnosti, a ono što sredstvima tekstilnog medija nije postignuto, dobijeno je novom tehnikom i novim umetničkim izrazom koji označava realizaciju dela u formi performans arta.
Krupni rezovi koji su zasekli tkivo i poredak klasičnog medija tapiserije, odvijali se tokom proteklih 40 godina i ispostavljali na izložbi Bijenale tapiserije Beograd, su:
- odvajanje tapiserije od zidne površine (70-tih)
- uvođenje pokreta i narušavanje statičnosti tapiserije;
pojava alternativne tapiserije (80-tih)
- performativni koncept o činu realizacije dela kao događaja (početak ovog veka)
- uspostavljanje interakcije između posmatrača i dela i program nestabilne forme u kontekstu antiform umetnosti Roberta Morisa i rad sa neonskim cevima kao indeksnim znacima potrošačke kulture (druga dekada 21. veka).
