U Vili Galeb u Igalu 28. i 29. oktobra biće predstavljen umetnički projekat Jer ovo mjesto nije dovoljno da primi toliku samoću, koji u dvodnevnom interdisciplinarnom eksperimentu ukršta istoriju, antropologiju, umetnost i prostor. Projekat polazi od termina „misaoni eksperiment” u kojem hipotetička situacija, teorija ili princip predstavljaju svrhu promišljanja čovekove obaveze i/ili potrebe da se prilagodi. Koristeći pejzažne celine, floralne motive i laboratorijske rekvizite izloženi radovi otkrivaju i propituju koncept sopstvene adaptacije, dok su nasleđe i topografski ostaci života fokus umetničkog istraživanja.

Kroz susret i komunikaciju umetničkih praksi Natalije Vujošević, Emira Šehanovića i Ivana Šukovića, kao i odabrane arhivske građe i umetnutih elemenata istorije, izložba promišlja vezu između postdruštvenog i posthumanog.
 
U Prostoru za odmor i rekreaciju, u Plavoj sali sa praznim bazenom, kroz čije se velike prozorske otvore pruža pogled na Jadransko more, ovo usamljeno mesto, zamrznuta slika napuštene budućnosti, u interakciji sa intervencijama pomenutih umetnika transformiše se u iskustvo poetskog distopijskog pejzaža koji oslikava vizije mogućih ishoda anksioznosti današnjice, kao postprirodne, postmemorijske i post društvene pustinje. Preplićući različite umetničke postupke i medije, od skulpture, poezije, arhivskih zapisa, ekperimente sa zvukom i društvenih rituala, nastaje priča Jer ovo mjesto nije dovoljno da primi toliku samoću, naučno fantastična halucinacija o svetu kao usamljenoj pustinji, ishodu bezumnog galopa pohleple kapitalističke mašinerije nastale iz čovekove fantazije o posedovanju budućnosti.
 
U okviru izložbe antropološkinja Itana Ćupić predstaviće Madeleine kulinarski eksperiment.
 
Projekat realizuje Institut za savremenu umjetnost u saradnji sa Institutom Simo Milošević.

Vila Galeb sagrađena 1976. godine po projektu arhitekte Milorada Petijevića, jedna je od 33 jugoslovenske „Titove vile”, danas u vlasništvu Instituta Simo Milošević, decenijama van svoje originalne namene, za vreme sezone dostupna za posete turista, ovom prilikom prvi put otvara vrata za jedan umjetnički projekat.
Znimljivo je da je ova impozantna građevina koja se prostire na 4 nivoa izgrađena za samo šest meseci. Projektant Vile Galeb je Hercegnovljanin Milorad Petijević, a sama lokacija nekada zvana Đurđevo brdo, je odabrana za izgradnju Titove vile zbog specifične mikroklime, blizine izvorišta mineralne vode, naslaga lekovitog blata i jedinstvenog pogleda na Bokokotorski zaliv sa ostrvom Mamula, Tivatski zaliv sa planinom Lovćen u zaleđu i južne najviše planine uz jadransku obalu Orijen (1894m).
 
Josip Broz Tito je četiri puta zvanično boravio u Vili, a  prva poseta bila je 25. januara 1977. godine zajedno sa suprugom Jovankom Broz.

U Vili Galeb su boravili mnogobrojni tadašnji državnici, predsednici i javne ličnosti.

A nakon Titove smrti politički zvaničnici su upravo u ovoj vili pokušavali doći do mirnih rešenja, pa su upravo u njoj zasedali Slobodan Milošević, Franjo Tuđman,

Veljko Kadijević i Lord Karington u Kamin sali 17. septembra 1991. godine.

Ovaj značajan susret tadašnjih predsednika bivših republika Jugoslavije bio je pokušaj smanjivanja tenzija i pokušaj sprečavanja rata u Jugoslaviji.
 
Iako bi mnogi pomislili da je predsednik svaku svoju vilu pravio tako da ona odiše luksuzom, ipak nije tako, ona kako tada, tako i danas odiše upravo jednostavnošću.

U Kongresnoj Sali je postojao projektor, preko koga su se puštali filmovi, uglavnom vesterni koje je Tito obožavao.
 
U predsedničkom apartmanu postoje dva dela, jedan plavi, a jedan roze. Plavi za Tita, a roze za Jovanku. Ovaj apartman jeste veliki, ali nije posebno luksuzan. Jedan od razloga za to može biti i činjenica da je sve vredne stvari, što se odnosi i na delove nameštaja, Tito nosio sa sobom iz Belog dvora, njegove rezidencije u Beogradu.

Najluksuzniji deo Vile su Titovo i Jovankino kupatilo. U Titovom plavom kupatilu, nalazi se brazilski mermer, koji je jedinstven po tome što iz jednog kubnog metra mogu da se naprave samo dve ploče.  

Pored Titovog i Jovankinog apartmana, postoji i deset garsonjera za Titovu i Jovankinu pratnju, ali i tri apartmana za njihove goste, koji se nalaze na jednom od četiri nivoa ove vile. U tim apartmanima su boravili važni državni zvaničnici, prijatelji Maršala, kao i javne ličnosti tog doba.
 
U vili postoji i atomsko sklonište, gde bi se u slučaju rata i drugih nepogoda Maršal, ali i ljudi oko njega mogli bezbedno sakriti. Sklonište je predviđeno za 40 ljudi i kroz sve prostorije je sprovedeno stalno kruženje kiseonika. Na samom ulazu u atomsko sklonište nalazi se akvarijum koji je regulisao ispravnost vode u Vili. Sedmicu dana pre Titovog dolaska, u akvarijum bi se puštale ribice posebne vrste, koje bi padale na senzor, to jest dno akvarijuma ukoliko bi se pojavila bilo kakva neispravnost sa vodom. Čim bi se upalio senzor u akvarijumu, momentalno bi se zaustavio protok vode kroz Vilu.
 
Zanimljivo je da je Tito, baš u vreme velikog zemljotresa 1979. godine boravio u Vili Galeb, i da nije želeo da bude evakuisan, već je tražio da se postavi šator u dvorištu, odmah u blizini apartmana. Čim je počeo potres, Tito je izišao napolje, na vidikovac. U tom potresu bila je teško oštećena i sama Vila ali je Tito, možda baš zbog toga što je bio svedok potresa, kasnije ubrazao obnovu celog oštećenog crnogorskog područja.

O umetnicimaNatalija Vujošević je umetnica i kustoskinja iz Crne Gore. Fokus njenog istraživanja i prakse  je predstavljanje arhiva kroz izlaganje, obnovljene moduse komunikacije, angažovanje i razumevanje kroz nove interpretacije i proširene forme.

Kurirala je i ko-kurirala brojne istraživačke projekte i izložbe, kao što su: Drugarice / AFŽ, Antifašistički front žena u Crnoj Gori 1943-1953 (u saradnji sa Natašom Nelević), Arhiv Cetinjskog bijenala (2021/22 Institut za savremenu umetnost sa Petrović fondacijom), Future Ecologies / Future in Debris (sa British Council Collection i LUX, London), Skuvaj mi kafu, napravi sendvič, Galerija 17 Priština, Umeće držanja za ruke / dok se probijamo kroz sedimentni oblak, crnogorski paviljon na 59. Bijenalu u Veneciji.
 
Emir Šehanović gleda na svet današnjice koji se raspao u deliće, postavši bukvalni sediment ljudske aktivnosti. U svojoj praksi predmetima daje novi život, ili ih dovodi do tačke u kojoj počinju da oponašaju život kao takav. Većina njegovih radova spaja u jednu celinu delove različitih tela, različitih tipova hibrida nas samih, i slika kojima se predstavljamo.
 
Ivan Šuković kroz svoju umetničku praksu analizira procese društvene re-konstrukcije postmemorije, dajući često naglasak autobiografskom. Takvu arhivsku građu koristi kao potencijalni izvor za moguće identifikovanje višeslojnosti vremenskih i prostornih odnosa, odnosno otkrivanje njihovih mnogobrojnih mogućih i nekonzistentnih značenja.