Svečano otvaranje izlozbe Maneta Šakića je 6. oktobra u 19h u Muzeju grada Beograda. Nakon deset godina rada i stvaranja u inostranstvu, a uz podršku Ministarstva kulture i fondacije Saša Marćeta, beogradjani će imati priliku da vide nova senzacionalistićka dela ovog umetnika. Stvaralačka volja je duševni suspstrat najdragocenije vrste, i kao takva u raznočlimm vrstama umetnosti stupa u stvaranje doživljajnih iluzija, u poigravanje i ogoljenje sosptvenog mesta. Kompozicije koje Mane Šakić uspostavlja imaju dug pretpostavljane urbane asocirane svakodnevice gde se slično ritmizovanoj svežini, začudnosti i strahovima koji se totemski oličuju u tragovima oslobođene uslovno rečeno apstrakcije ili veziva plutajućih predmetnih asocijacija kao i povećanih ekstrenih ispovesti odvaja borba sa neusaglašenostima, povestima i mitovima svega što pronosi nasleđe umetnosti u velegradovima.
Sjedinjenje uzastopnih trenutaka iz dvomilenijumske snage Beograda, taj ruševni, čelični, pa kasnije barutni udarci na topografiju i tlo, zatomljenog i sagporelog grada, kao i prospekti ravnice na severu Banata ili brdašca ka Šumadiji odaju svojevrsni lament nad gradom. Bivaju i polazište koje se svojim dugim linijama ispovednih preklapanje javlja kao jedna od polazišnih pružanja dospelog iz višemedijskog spleta naslovljenog 'Povratak u Beograd', gde glasi, pokret i prisustvo, scenografija, nose stihove i tumačenje i muziku u kojima se susreću umetniki domašaji koje nose ličnosti Olivera Katarina, Vasko Popa i Enriko Josif.*
Beograđanin Šakić u svojim etapama u svojim više od dve decenije izbivanja u umetničkim i galerijskim toponimima u Španiji, u Madridu ili u iskušenjima širine kontinenta Novog sveta, studijskim boravcima i izlaganjima u samom Njujorku jesu identifikovanja umetnika iskušenički zagrcnutog nad posledicama geopolitičkih 'strašnih sudova' i za vizuelnu umentost tranzicijskog doba. Jer i višedecenijski razmak sačinjava slika kakve su migranti u datom, sad po pop kulturi znanom gradu 'Gotamu' ili NYC činili kao sapsonosnu usredsređenost na goruće emocije, ljubav i predanost sostvenog uporišta. To je u istorijatu stvaralaštva svojstveno slikarskim objavama i koncentraciji u rapidno izmenljivim vremenima posle Drugog sv. rata, u rasponu migrantskih iskustva i osećaja samoće i različitosti, od Aršila Gorkog i nadrealističke začaranosti i apstraknog bio- ekspresionizma u poznim četrdesetim i pedesetim godinama, ili znatno kasnije kod Žan Mišel Baskijata koji se krajem sedamdesetih i u osamdsetim godnima svojim delima i njihovom medijskom slavom i uvrstio u odvažnu nadgradnju lične slobode i svoje hrišćansko portorikansko poreklo.
Odrednica 'povratak domu' ukazuje se otud kao zalog ispunjenja umetničkog iskustva koje snabdeva sopstveno poreklo rešenim isticanjem tvoračke suštine.
Zapaljena je, u slikarskom smislu vatra nekih novih zvezda, ukazujući na otimanje od zaborava, što slike ciklusa 'Povratak u Beograd' pronose. Time se sloboda savremene umetnosti simbolički otkriva u zoru svitanja, izvesno osmog dana stvaranja, bivajući dug i milenijumski doziv slobode i prepoznavanja. Slike osobite ekspresije na mnogim sponama iscpljuju i poništavaju tehnike podražavanja. Prerastaju u ispovednu formu iracionalnog meteža koji stvara naredbodavna, u društvu preovladavajuća istina zakonomerne i zaštićene umetničke ispravnosti. Dela i njihova struktura su otud u svojoj magijskoj nehotičnosti ekspresije i utvrđivanje ispisanih formi kao palimpsesta o postupku. Linearno i gestualno prodorne, i hromatski zasićene celine koje 'geološke slojeve' zavičajnog mesta određuju poput obrisa iz sna i strastvenog dejstvu slikovitog vizuelnog obilja. Time mogu da se dozivaju mnoga ogoljena i nepatvorena ispovedna dela, poput stapanja umetničkih fenomena, poput glasa Olivere Katarine inače slikareve majke, kroz stihove Vaska Pope i dozivajućeg intenziteta muzike Enrika Josifa u doživljajima praiskonskog mesta Beograda. Nema prekida sa stvarnošću kakva jeste, nema niti nestanka neretko odgurnute tradicije i nasleđa, jer i taj slućeni iščezli Beograd i vizija nestalog i za mnoge neprepoznatog grada mogu da se ukažu kao značenjske nove vedute, a time i slojevi psihološkog, istorijskog, individualnog ili socijalnog nastajanja.
Šakić sam tvrdi da crpi svoju snagu iz kolektivnog pamćenja; tih nepresušenih rezervi snage. Poniranjem u duboku prošlost, idući tako u susret sebi i svojima koji čekaju na mestu istinskog ishodišta. Na tom odvažnom putu kroz mrak, obasjava se neosvetljeni prostor znakova istine koji pokraj puta u smisao stoje poput krajputaša, svedočeći o vremenu ne samo odredjenog lokalnog i autentičnog identiteta, već i o njegovih univerzalnim vrednostima.
