Likovno udruženje Pigmalion i NLB Galerija organizuju svečano tvaranje izložbe "Oko vatre" Andeja Konopeka, koje će se održati u utorak 10. decembra sa početkom u 19 časova, na adresi Bulevar Mihajla Pupina 165v na Novom beogradu. Prvobitan susret sa crtačkim opusom Andreja Konopeka iz ciklusa Kule se grade iznutra (prikazan u galeriji SULUJ 201) inicirao je, paradoksalno, utisak prirodnosti sveta u kome se pokreću, dodiruju, aktivno obitavaju neobična bića iznikla iz tla .
Umesto jezom i potmulošću, jer se radi o stvorenjima dugačkih udova i kratkih trupova, čudnih plošnih lica, sitnih očiju i glomaznih ušiju, celokupan ciklus je zračio neverovatnom vitalnošću, čak i organizovanošću sveta koji obitava unutar opustošenih predela i atmosfere, daleko od prepoznatljivih prirodnih obrisa pejsaža. Sama umetnikova pojava, mladog elegantnog kreativca, komunikativnog , činila je vrstu kontrapunkta crtežima poteklim iz dubokih slojeva psihe, evidentno u toku dugotrajnog procesa introspekcije, tajnog dijaloga de profundis zatvorenog područja intime, gde se snoviđenja i realnost slobodno dodiruju. Metoda rada, kojoj je Andrej gotovo opsesivno privržen, je klasičan crtež perom i tušem, sa laviranim partijama akvarela, govori o generacijskoj izuzetnosti umetnika u polju kreativnosti sa velikim uplivom digitalne tehnologije.
Ciklus Oko vatre pred nama , nastao u periodu od nekoliko proteklih godina , u formalnom smislu, odaje evoluciju u pravcu minimalizacije odnosno sažimanja kako linije, osnovnog umetnikovog izražajnog sredstva, tako i kompozicije koja se koncentriše glavnog događaja, referirajući ka umetnosti baroka i projektovane dramske tenzije, koja se širi iz imaginarnog epicentra. Same kreature su postale agilnije, obuzete međusobnim dodirima, probojima u tkivo onog drugog, kao da se iz latentne težnje stvara još veća potreba za kontaktom, a potom iz dodira novi talas spajanja. Ma kako se reflektovao osećaj bola i povređivanja, agresije na momente, novi crtački imaginarijum Andreja Konopeka , obogaćen i smelom implementacijom tehnike ulja na kaširanom papiru (čime se brišu granice između medija crteža i slikarstva) zrela je projekcija paralelne realnosti u kojoj se, nesvesni svojih poriva i njihovih posledica, i sami krećemo. Umetnik je, iz pozicije stalnog istraživanja sopstvene podsvesti, došao do područja komunikacije drame savremenosti, do trenutaka otkrića koja su umesto zastrašujuća, prosvetljujuća i katarzična u isto vreme. Moguća tumačenja, asocijacije i razmišljanja usmeravaju se i ka području Erosa, u kome je još antika nalazila kontrapunkt strahu od brata blizanca Tanatosa, u čijem dualizmu se krije osnova večne drame postojanja. Konopekova čudna a ipak tako srodna nam bića, ponavljaju karakterističan prokreativan „dodir prstima“ (iz scene Boga koji daje život Adamu- Mikelanđelove kultne kompozicije na tavanici Sikstine), često i simbolične „penetracije“ kroz tkivo onog drugog. Izduženi udovi asociraju na složene strukture moždanih neurona, metamorfozu - vizualizaciju samih mentalnih procesa, čija se fluidnost, tajnost, mučnost, eksplozivnost projektuje kroz kreativni trag, odnosno crtački kod, uz neponovljivost i stilizaciju podignutu na još viši stepen u novom opusu. Umetnik, čiji se univerzum stalno razvija u paralelnom hodu između imaginacije i crtačke virtuoznosti, prešao je put od realno - karnalno-telesnog tumačenja figure u svojim ranim radovima, do sve većeg svođenja linije i pojačavanja njene dinamizacije kroz prostor. Posmatramo li ovaj svojevrstan proces apstrahovanja kao izdvajanje bitnih elemenata, energičan otklon od mimetičkih, čak i ilustrativnih metoda stvaranja, Andreja Konopeka možemo da svrstamo u novu generaciju majstora crteža i nadrealnosti, uvek istorijski avangardno orijentisanih, koja ima veliku neprekinutu tradiciju na ovim prostorima još od međuratnog vremena, potom i Medijale, odnosno sredine prošlog veka.Sa značajnom razlikom u ciljevima i kulturološkim apsektima dela koje, umesto zatvaranja u autonomni mistični svet ličnog metafizisa, ulazi hrabro u svakodnevnu borbu unutar psihe homo metropolisa, vizualizujući kontraverze između pritisaka okoline novog doba ( kulture uniformosti, brendomanije, političke korektnosti ) i poriva podsvesti koji nas vode, indirektno, ka humanijem razrešenju unutarnjih konflikata, oslobađanju i individuaciji.Sam naziv ciklusa simbolično nas uvodi u proces pročišćenja u kome smo okupljeni a ne otuđeni i usamljeni, drevno okupljeni - Oko vatre.
Mirjana Bajić / Istoričar umetnosti
