Branislav Nikolić, autor koji se vec mnogo godina bavi društvenom dimenzijom skulpture kao medija u javnom prostoru (podsetimo se njegovih radova: Trafika, Cake, TV Mountains), u projektu Beogradski stubovi, deluje kao arheolog savremenog društva.
Predmet njegovog interesovanja su lamperija, stokovi, vrata, prozori, ostavljeni pored kontejnera, koji su izgubili svoje prvobitne funkcije: prirodnu (kao stablo) i utilitarnu (kao drvena gradja). Pronadjeni otpad umetnik koristi kao indeksirano mesto društvenih okolnosti da bi stvorio svoju procesualnost tj. ostvario umetnicki gest koji intervenise u društvenom tkivu.

Proces koji prethodi Beogradskim stubovima podrazumeva potragu po ulicama i prikupljanje materijala, drvene stolarije izbačene iz stambenih objekata, lokala i institucija. Zatim njegovo sortiranje, rezanje da bi se dobili upotrebljivi delovi, potom slaganje i zakucavanje 'kolaža' na unapred pripremljene drvene konstrukcije. Materijal svakog stuba odgovara odredjenom delu grada, pa su u galeriji realizovani Banjicki stub, Dorcolski, Novobeogradski, Dušanovacki. Na svim stubovima preovladjuje boja karakteristična za deo grada iz kojeg materijal potiče. Na primer, specificni crveni prozori sa Banjice boje ovaj stub u pretežno crvenu boju, starinska bela drvenarija sa Dorćola cini ovaj stub belim itd.

Ipak, Beogradski stubovi ne predočavaju samo deo grada iz kojeg potiču ili Nikolićevu veštinu preoblikovanja materijala. Branislav Nikolić interveniše tako što uvodi društveno odbačene činjenice u institucije umetnosti gde one dobijaju novu funkciju: status umetnickog dela. Gradske vibracije postaju rezonantne na način koji optimalizuje društvo i instituciju i u estetskom i u angažovanom smislu.