Otvaranje: petak, 15. septembar u 20:00 časova u Drina galeriji - Kustos izložbe Aleksandra Lazar, sve fotografije Aleksandar Milosavljević. Mile Šaula (1970) je slikar svojevrsnog rukopisa i izražene lirske fantastike. Njegov proces započinje od istraživanja nesvesnog kroz formalne aspekte slike, koje postepeno postaju sve češće naseljene prisustvom obrisa, figura i pojava izvan vidljivog sveta.
Ljubičasti sat je vreme melanholične ambivalencije. Čas sumračja. To je sat koji francuzi zovu entre chien et loup, između psa i vuka, kada jedan liči na drugoga i ne mogu se raspoznati. Slični su u polutami, oba postaju uznemirena pod električnim strujanjima lampirida, svitaca. Taj trenutak u smiraj kada se pojačaju svi mirisi, list smiri na grani a ptice otpočnu svoj večernji uspon, kruženje, pesmu, spuštanje. To je sat koji se tako živo upleo u slike Mileta Šaule.
Šaulini rani slikarski ciklusi bavili su se istraživanjem materijala (peska, pigmenta, zemlje) organizovanog u apstraktne kompozicije, sa izvesnom dimenzijom rituala sličnom šamanskim iscrtavanjima po zemlji američkih indijanaca. Od 2002. počinje redovno da izlaže na salonu apstraktnog slikarstva u Parizu, Salon des Réalités Nouvelles, (osnovan 1939), sa najprestižnijim pedigreom za apstraktnu umetnost zapadnog sveta. Zasnovan na ideji da je apstrakcija nova realnost jer proističe samo iz sebe sâme, koncept podstiče umetnika da slika sa sve izraženijim fokusom i koloritom i istovremeno dublje promišlja značenje termina “nove realnosti”.
U ciklusu nastalom u razdoblju od 2002-2006, umetnik se bavi simbolima i znacima spontano nastalim tokom slikanja koji su smešteni u kvadratne površine, koje on poredi sa grčkim stelama ili bosanskim i srpskim stećcima. Šaula kaže: “klesani znaci na kamenim stećcima predstavljaju prizore iz života pokojnika, a tako i crtane forme mogu biti jednog dana znak postojanja njihovog autora”.
Ovaj period odražava umetnikovu zainteresovanost za gest, crtež i simbol u umetnosti starih kultura, srednjovekovnoj umetnosti, street art-u: može se reći da je proučavao genealogiju slike. Nastali radovi su integralne slike koje su kao kod pojedinih umetnika Medijale (Leonid Šejka, Radovan Kragulj) izgrađene ne samo na osnovu likovnih elemenata nego i sinteze likovnog i literarnog.
Početkom 2010. dešava se promena u organizaciji plastičnih i dinamičkih elemenata Šaulinih slika. On pronalazi način da oslobodi svoj izraz i predstavi određenu poetsku estetiku koja sve više podseća na san. Iako mu je boja i dalje dosta značajna, sve manje ga interesuju njeni formalni aspekti, tako da napušta bespredmetnost apstrakcije da bi se približio slici koja je bliska njegovom “unutrašnjem filmu”. Platna postaju beskrajni slojeviti metafizički pejsaži u kojima forme, znakovi i antropomorfni oblici bivaju oslobađeni prethodnih kvadratnih okvira, i otpočinje sve intenzivnije prisustvo privida, seni, figura, životinja, biljnog i prirodnog sveta.
U periodu od 2010-2017. Šaula prelazi put od sintetičke ka lirskoj apstrakciji a potom i fantastici; od traganja za transcendencijom kroz specifično, prema slobodnijem i ambivalentnijem korišćenju formi i znaka u traganju za realnosti viđenoj uglom oka, gde slike služe kao vodič koji omogućuje posmatraču da u sebi otkrije kontemplativna stanja, vizije i mentalne prizore.
Šaula smatra da slika ne može da se ograniči na samu sebe, niti na formalne aspekte slike, već da treba da oslikava život, poput Bošovog Vrta Uživanja gde se “u vrtlogu dešavanja očituje mnogo toga što život predstavlja: traženje, igru, skrivene tajne”.
Potezom i načinom rada teži da provocira slučajnost, prepoznajući obrise i relacije sa namerom da uhvati unutrašnji život neobičnih susreta i spojeva. Interesuje ga eklektična slika svojevrsne mnogoznačnosti i disfunkcionalnosti, a prisutni motivi nagoveštavaju prolaznost svake kompleksnosti, natprirodne ili stvarne.
Osnovno mesto dešavanja njegovih slika i crteža je neka vrsta “divlje prirode”, prostor između svetova u kome ravnopravno (često na istom nerazgraničenom planu) egzistiraju elementi iz sveta snova, mitologije, teatra, poezije, filma kao i drugim umetnicima i književnicima magičnog realizma, nadrealizma, juznjačke gotike ili noir-a (Haruki Murakami, Pol Oster, Jukio Mišima, Dejvid Linč). Na tom planu ukrštaju se asocijativna nervna čvorišta i dodirne tačke sa slikarstvom engleskog umetnika Edvina Landzera (1802-1873), magičnim i natprirodnim temama švajcarca Henrija Fjuselija (1741-1825), ili metafizičkim eksterijerima hrvatskog slikara Vasilija Jordana (1934). Kod Jordana se figure često pojavljuju i nestaju kao u snu, bledeći sa starih fotografija ili iz sećanja: ove teme takođe okupiraju i Mileta Šaulu. Nik Botom, koga Puk pretvara u magarca u Šekspirovom snu letnje noći, možda je daleki rođak Učiteljici sa slike Iščekivanja oko koje lete, bravurozne i opasne, latice-ose, himere-stihovi, potezi četkom kao zavodljivo, luminozno slikarsko voće. Ovaj onirički kosmos je slikarski svet Šauline realnosti koji u trenu prelazi iz letargične refleksije u stanje napetog osmatranja. Kao pred lov, u suton, u ljubičasti sat ( iz kataloškog teksta kustoskinje Aleksandre Lazar).
Mile Šaula (1970) je član Udruženja likovnih umetnika Srbije sa zapaženom međunarodnom izlagačkom karijerom.
Od 2004. godine redovno izlaže na Salonu Novih Stvarnosti u Parizu, gde je dva već puta osvojio nagradu Priks Maran (2006, 2011). Njegovo slikarstvo je prvenstveno fokusirano na skrivene aspekte ljudskog postojanja (prolaznost, nestalnost, unutrašnja otkrića i sukobi). Ove delikatne slike nalaze se u mnogim privatnim kolekcijama u zemlji i inostranstvu.
Izložba traje do 07.oktobra.
