Izdavačka kuća Arete ovog meseca objavila dve zbirke pesama: „Ljubavne pesme” najčitanijeg pesnika na svetu, Mevlane Dželaludina Rumija koje je uredio Dipak Čopra i poetsku zbirku „Ugrušak" Srđana Sekulića. U vreme kada je ljubav najpotrebnija, Arete vam predstavlja vanvremensku poeziju najčitanijeg pesnika na svetu, Mevlane Dželaludina Rumija i zbirku „Ljubavne pesme” koju je uredio Dipak Čopra. Čitanje Rumijeve poezije je vid meditacije nad sopstvenom dušom. Njegovi stihovi podsetiće vas da je ono najskrivenije u vama, vaša žudnja, ono što vas čini uzvišenim.

Jer „ljubav nema svrhu, ona je astrolab božijih tajni.”

Univerzalna poruka ljubavi i lakoća sa kojom ju je Rumi prenosio prošle su svaki test vremena i prostora. Zato ga i danas, posle toliko vekova čitamo i prevodimo, praveći mala hodočašća sa svakom pesmom.

Rumija često nazivaju najpopularnijim pesnikom na svetu. U Americi je prevazišao čak i Šekspira. Iako je i za života bio slavljen, u 20. veku, s pojavom velikog broja prevoda na engleski i drudge svetske jezike, Rumijeva poezija i učenje obišli su svet. Međutim, nije samo otklanjanje jezičke barijere omogućilo da se ovi stihovi toliko rašire, već univerzalna poruka ljubavi i žudnje za sjedinjenjem sa Voljenim koja nadilazi granice bića i negira smrt.
 
„Ove pesme odražavaju najdublju žudnju ljudskog srca koje traga za božanskim. One slave ljubav. Svaki njihov poetski šapat je gorući, izražava žudnju koja prožima sve ljudske veze i inspiriše nas na intimnost sa samim sobom, dok tiho neguje naklonost prema Voljenom.

Ovom knjigom težio sam da uhvatim snove, žudnje, nade i osećanja persijskog pesnika koji ne prestaje da nas oduševljava, osvaja i uči, čak i sada, skoro hiljadu godina nakon što je hodao zemljom."

Dipak Čopra

Kao rezultat neumorne potrage za izvrsnošću, izdavačka kuća Arete objavila je poetsku zbirku „Ugrušak”, Srđana Sekulića, jedne od najvećih nada poezije regiona.
Čitanje Srđanove  poezije donosi mirise božurova i žitnih polja, ukus orijentalnih poslastica i budi sećanja na detinjstvo.

Istovremeno modernim i tradicionalnim stihom, Srđan ostvaruje primarni zadatak umetnosti – ukazuje na lepotu u raznolikosti i prenosi poruku jedinstva i mira.

Kolaž predela i identiteta prisutan u njegovoj poeziji proteže se od raskošnih boja orijenta do pitomih vojvođanskih ravnica.

Lakoća sa kojom Srđan prelazi sa jednog u drugi kulturni prostor svedoči o tome da je jedina vlast koja u ovoj zbirci vlada – poezija, ujediniteljska i isceljujuća.

O vrednosti stvaralaštva Srđana Sekulića govore i najuspešniji autori iz regiona.
„Srđan Sekulić je pokrajina u pokrajini. Prozaist, knjižar, vedro lice regionalnog književnog života u posljednjih nekoliko godina, ali prije svega ostalog, pjesnik. Godinama sređujući svoj nesređeni identitet, jer čim je identitet, mora da je nesređen – i svoje supostojanje na nekoliko mijesta istovremeno, ali ponajprije na rodnom Kosovu i u izbjegličkoj Vojvodini, te život s drugima i s njihovim identitetima, Srđan Sekulić stvara vrlo raskošan i bogat okvir svome svijetu. Takvoga u nas gotovo da i nije bilo. Namjeren da bude pjesnik i kroničar sviju njih svojih, Srđan taj okvir ispunjava nekim boljim i ljudskijim smislom. Lijepa, iskupljujuća poezija.“

Miljenko Jergović
 
„U poslednjih nekoliko godina, malo osetljiviji i pronicljiviji ljudi u srpskoj javnosti, postali su svesni da je Beograd višestruko duže bio deo iste države s Damaskom, negoli sa Zagrebom ili Ljubljanom. Takva svest, međutim, u književnosti skoro da nije imala svoju paradigmu. 'Ugruškom' Srđan Sekulić savremenoj srpskoj poeziji otvara ogledalo orijenta. Sekulićev prvenac 'Kavalov jek' objavljen je u Sarajevu uz recepciju nesvakidašnje intenzivnu i snažnu za postjugoslovenski pesnički debi. Tipičan poznavalac lokalnih književnih prilika mogao je nakon 'Kavalovog' jeka dvojako prognozirati Sekulićev pesnički progres; ili razvija istu poetiku u Sarajevu ili u Beogradu potencira drugu poetiku. Sekulić je pravi pesnik upravo zato što razvija istu poetiku, a njen rezultat objavljuje u Beogradu. Uostalom, banalno je, ali je tačno, Damask je bliži Beogradu nego Sarajevu.“

Muharem Bazdulj