Scena kao prostor istraživanja, grešaka, napredovanja, rada na sebi, arena u kojoj se može postati nevidljiv, zatrpan đubretom, hvaljen, uplašen ili srećan. Padamo da bi se digli. Lepota leptira zaboravlja ružnu gusenicu iz koje je nastala, baš kao što je svako delo u procesu nastajanja. Osvetljavamo da bi opazili. Ogledamo se da bi videli. Providni smo…Ova predstava je posvećena otvaranju “nove televizije Oktagon” koja prati savremenu umetnost na planetarnom nivou.

Koncept i režija: Nela Antonović
Autor muzike: Predrag Radovančević
Dramaturg: Dragan Grbić
Kostimi i rekvizite: Anđelija Marković
Scenografija: Nikola Nikolić i Anđelija Marković
Video art: Lidija Antonović ANT

Izvode: Ana Bastać, Dubravka Subotić, Predrag Radovančević
Ivan Milenković- Macaco (Capoeria), Lidija Antonović (kamera)
Marina Bukvički

Press:  “ Oktagon 25 “,   maj 2009  “Time Out”
“… izeveli su fragmentarno scensko delo, komad koji je i mračan, apokaliptičan, opominjući, ironičan i autoironičan. Priča ispričana i nagoveštena telom i pokretima – o traganju, identitetu, biću, postojanju, pronalaženju… Komad izbudljiv, zahtevan za gledaoca, povremeno hermetičan, ali I invetivan I facinantan u određenim delovima (kapuera pokreti, ples iz udaraljke, ples u mreži)…”