Akademska knjiga iz Novog Sada objavila je dva nova naslova: Dražen Pavlica: SAMOČEŽNJA HRIŠĆANSTVA. Ekumenizam s ove i one strane hrišćanstva i Gordana Vulević: PSIHOANALIZA JEZIK I TUMAČENJE. U ovoj studiji ekumenizam se nastoji celovito sagledati, i to iz ugla sociologije društvenih pokreta, istorije ideja, fenomenologije, kritike ideologije, teološke antropologije. Višestajališnost, dijalogike, hermeneutička imaginacija, međudisciplinarnost, raskrivanje ideoloških nanosa, idealtipske kristalizacije, to su saznajni postupci na kojima se uzdiže „Samočežnja hrišćanstva”.
Bez bilo kakvog spisateljskog i/ili simboličkog predumišljaja, pokazaće se da je ova knjiga suštinski trojaka. Od povesti ekumenizma (paleoekumenizam, protoekumenizam, moderni ekumenizam), preko aksiologije ekumenizma (dijalogičnost, mirotvorstvo, ljubav) i veroispovednog atlasa (protestantizam, rimokatoličanstvo, pravoslavlje), pa sve do teorijskog uokvirenja (posvetovljenje, globalizacija, postmoderna), svuda nailazimo na broj tri. Traganje za žuđenim i prihvatljivim granicama hrišćanskog zbližavanja odvelo je ovo istraživanje i s one strane hrišćanstva. Propitivalo se da li ekumenizam poseduje svereligijske i opštečovečanske kapacitete. Mimo konfiguracija i diskursa (anti)ekumenizma, velika pažnja je posvećena i znatnom broju pripadajućih poslenika.
Dražen Pavlica rođen je 1971. godine u Dubrovniku, gde je završio osnovnu I srednju školu. Diplomirao i doktorirao na beogradskom Filozofskom fakultetu, na grupi za sociologiju. Decenijama se bavi društvenim istraživanjima, prevashodno u domenu medija. Autor knjiga „Odsutni Bog – varijacije postavke o posvjetovljenju”.
PSIHOANALIZA JEZIK I TUMAČENJE - Gordana Vulević
Psihoanalitička praksa je neodvojiva od njene teorije. Ova knjiga se, upravo, rukovodi navedenim uvidom. Osnove psihoanalitičke prakse shvaćene u smislu danas već uveliko klasičnog talking cure-a nužno podrazumevaju refleksivno poznavanje logike ustrojstva struktura nesvesnog. Tako nešto, naprosto, ne biva moguće bez ozbiljnog uzimanja u obzir strukture i dinamike čovekove jezičke kompetencije. Normalnost i patologija subjekta analitičkog iskustva bitno se očitavaju u polju govora. Za psihoanalizu su relevantne idiosinkrazije i aberacije govorećeg subjekta, kako na semantičkom tako i na prozodijskom planu. Govor subjekta analitičkog iskustva nije vođen samo lingvističkim strukturama nesvesnog, već i sadržajima prisutnim u džepovima psihoticizma, koji, neminovno, uvode u igru ono prelingvističko, prozodijsko. Međuigru značenja i zvuka i njihovih efekata. S tim u vezi, nameće se pitanje: da li se, i na koji način, pomenuti uvidi mogu dovesti u sklad sa poznatom Rikerovom tezom o neophodnosti kako hermeneutike tako i energetike u psihoanalizi?
Gordana Vulević je nastavnik na Odeljenju za psihologiju Filozofskog fakulteta u Beogradu. Objavljuje radove iz oblasti psihoanalize, semiologije i teologije. Autor je knjige Razvojna psihopatologija objavljene 2016. godine u izdanju Akademske knjige, Novi Sad.
