Izdavačke kuće  Nova knjiga plus iz Beograda i Nova knjiga iz Podgorice nedavno su objavile roman američkog nobelovca Vilijama Foknera „Buka i bes“ , koji je sa engleskog prevela Katarina Brajović. „Kao prozni pisac, ovako posebno čitanje Foknerovog romana više shvatam kao stilsko usavršavanje nego kao prevodilački izazov, što Foknerova proza sama po sebe jeste.

Mračna i surovo realistična pažnja genijalnog pisca kao što je Fokner zahteva izuzetnog čitaoca, tako da jezik, kao posrednik, kao medij, postaje, u stvari, nevažan. Zaista, stepen razumevenja Foknerovog teksta ne povećava se tehničkom jezičkom tranzicijom, ali ni protokom vremena, jer od 1929. godine, kada je roman „Buka i bes“ prvi put objavljen, i dalje predstavlja ekstremno moderan i postmoderan i post-postmoderan tekstualani eksperiment, kakvih je malo u svetskoj književnosti“ – smatra Katarina Brajović koja se, kao pisac, prvi put našla u tako ozbiljnoj prevodilačkoj ulozi.

Novi prevod Foknerovog najznačajnijeg dela sačinjeno je prema izdanju američke izdavačke kuće „Modern Library” iz 2012, koje je štampano prema korigovanom tekstu prvog izdanja romana i Foknerove originalne rukopisne verzije i preštampanog rukopisa. Takođe, ovaj prevod sadrži i Apendiks, dodatak koji je Fokner kasnije napisao i objavio 1946. koji do sada nije predođen na srpski jezik kao integralni deo romana.

Jezik „Buke i besa” u novom prevodu je značajno bliži savremenom čitaocu i novoj, mlađoj čitalačkoj publici, što je posebno značajno za srednjoškolsku i univezitetsku omladina koja ovaj tekst proučava kao klasični primer romana toka svesti.

Foknerov roman „Buka i bes” u izdanju Nove knjige plus iz Beograda i Nove knjige iz Podgorice praćen je i predgovorom američke istoričarke književnosti Merilin Robinson, u kome između ostalog stoji: „Naravno, ništa nije toliko karakteristično za Foknera koliko to neprestano iskušavanje stvaralačke snage suprotstavljene otežavajućim izborima koje je sam kreirao. Njegovo najveće, najradikalnije i najzahtevnije delo nastalo je u vreme dok je pisac još bio slabo poznat i u novčanoj iznudici, tako da je zadovoljstvo istraživanja sopstvenih verbalnih veština potpuno potisnulo praktične obzire. To mu je dalo slobodu da istražuje svest i njene veze sa jezikom, preokupaciju prirodno proisteklu iz njegove predusretljivosti prema fizičkoj stvarnosti kao i dubokim uticajima kulture i istorijskih okolnosti. Njegovo uživanje u stvarnosti, u vremenu, u radu na mišljenju i pamćenju, ljubavničko nadgledanje dijalekta pojava i gestova, kojima je posvećen kao i govorenju, uvek je opipljivo. To je vrh tako nedostupan piscu čija imaginacija kao da počiva na očigledno marginalnim likovima, tako nepouzdanim i nesretnim i opsednutim, kakvih je mnogo među onima koji naseljavaju stranice ove knjige. Velikodušnost pisca je nezaslužena i neiznuđena kao milost, plemenita kao otkrovenje.”