Prateći program izložbe “Nacistički teror nad homoseksualcima od 1933. do 1945”, Muzej grada Beograda, Resavska 40b, subota 10. decembar, 18.30
Tribina na temu “Biopolitika, nacizam i strategije kontrole” - moderator je filozof i teoretičar Dušan Maljković, a učestvuju filozof i urednik Trećeg programa Radio Beograda Ivan Milenković i teoretičarka Tamara Đorđević, kritičarka i autorka tekstova iz domena teorije biopolitike, ideologije i umetnosti. Slede neka od pitanja koja će biti postavljena na tribini:
1. Projekat eugenike podrazumevao je i nestanak homoseksualaca kao “rasne devijacije” - njima je bila namenjena kastracija “kako se ne bi razmnožavali”, a telo homoseksualca predstavljeno je kao prelazno stanje između dva pola, kao “neregularni” treći pol. Koliko je ovakva postavka danas prevaziđena, pre svega, teorijom društvene konstrukcije i Fukoovim zapažanjima iz “Istorije seksualnosti”, a koliko odjekuje u esencijalističko-biološkim teorijama koje traže, na primer, “gej-gen”?
2. Treći rajh se trudio da upotrebi i kanališe seksualnost u svoje svrhe, a ne da je ukine. Da li u nacizmu, za razliku od ranijih evropskih epoha koje su nastojale da seksualnost potisnu, imamo nešto od Fukoove teze o savremenoj “upotrebi puti” i “zarobljavanju” osblobođene seksualnosti putem kategorizacija i upotreba u raznovrsnim diskurzivnim označavanjima koja teže da je stabilizuju i međe?
3. Da li i danas imamo posla sa ideologijom fašizma koja nije poražena iako su istorijski fašističke države kapitulirale? Da li i u Srbiji možemo videti nešto od nacističkog odnosa prema (homo)seksualnosti, ne samo u diskursu desničarskih i neonacističkih gruapcija koje tvrde da je homoseksualnost “i bolest i zavera”, već i u mejnstrim političkoj praksi? Ako je tako, odakle potiče postojanost takvih stavova i može li ova izložba - koja eksplicitno povezuje nacizam i homofobiju - tim aktom delovati ka njenom smanjenju ili je, pak, ta vrsta cinizma integrisana u odnos prema homoseksualnosti kroz čuvenu opasku “Ma, Hitler je tu bio u pravu!”?
4. Zašto i dalje medicinske instance povlače granicu između normalnog i nenormalnog, patološkog i nepatološkog, da li one uopšte mogu drugačije da funkcionišu u domenu psihijatrije ili je to njihova nužna inherentna karakterisika? Koliko je ovo razgraničenje jedna od strategija kontrole seksualnosti koja se zasniva na dominantnom moralu koji se onda potkrepljuje “naučnim činjenicama”? Nije li to “crvena nit” psihijatrije koja se provlači i pre nacizma i kroz nacizam i danas?
